Leesverslag: Het oceaan aan het einde van het pad 3E

Inleiding:

Ik heb deze boek gekozen omdat ik de schrijver, Neil Gaiman, herkende en ook graag fantasieboeken las. Ik heb namelijk al vroeger twee boeken gelezen van deze schrijver, Coraline en Het Kerkhof, en een verfilming gezien van een van zijn boeken, Stardust. Zijn schrijfstijl bevalt me wel, want als je alleen maar een van zijn boeken lees, kan je allerei thema's krijgen; thriller, fantasie, familiedrama, liefde, vriendschap en avontuur, allemaal in een aantrekkelijk bundel.

In deze verslag geef ik een samenvatting van dit boek, geef ik een mening van deze boek en vergelijk ik mijn mening met een andere recensie. Ook schrijf ik een zakelijke brief aan de hoofdpersoon.

Zakelijke gegevens:

Titel: De oceaan aan het einde van het pad

Naam van de auteur: Neil Gaiman

Aantal bladzijden: 256

Naam en plaats van de uitgever: Boekerij, Amsterdam.

Jaar van uitgave: 2013

Samenvatting: 

De ik-persoon van dit boek heeft aan het begin van dit verhaal net vertrokken van een begravenis. Hij zou eigenlijk naar de huis van zijn zus gaan, maar deed dat niet omdat hij geen zin had om vragen te beantwoorden voor dingen die hij liever niet wilt beantwoorden. In plaats daarvan reed hij naar de nu gesloopte huis waarin hij als kind gewoond heeft, en verder naar de einde van de pad. Daar is een boerderij waar zijn jeugdvriendin, Lettie Hempstock, ooit heeft gewoond. Hij ontmoette Lettie niet, maar een oude vrouw, die hij dacht dat zij de moeder van Lettie is.  Hij vroeg of hij bij de eendenvijver mocht zitten, een plek waarvan hij herrinerde dat het belangrijk was voor Lettie. 

Lettie heeft de ik-persoon ooit overtuigd dat de vijver een oceaan was, en hij geloofde haar, omdat zij de enige vriend die hij had. Als kind was de ik-persoon namelijk eenzaam (niemand kwam naar zijn zevende verjaardag).   Hij las graag boeken en voerde experimenten uit in zijn "laboratorium", die eigenlijk gewoon een schuurtje is met zijn scheikundeset. Het verhaal begint toen zijn ouders eventueel in geldnood kwamen, en dus moest de ik-persoon een kamer delen met zijn zus, en zijn kamer werd uitgehuurd naar allerei mensen. Een van deze logées is een Zuid-Afrikaanse opaalmijnwerker, die in de ogen van de ik-persoon allerei slechte dingen deed, vooral omdat hij in de taxi zat die zijn poes overreed. Hij probeerde wel om de dood van de ik-persoon's poes te compenseren door een verschrikkelijk enge kater aan hem te geven. Op een dag pleegde hij zelfmoord in de auto van de vader van de ik-persoon.

Nadat de ik-persoon en zijn vader de lijk in de auto hebben ontdekt, ontmoeten ze Lettie Hempstock, een elfjarige meisje die woonde in de boederij aan het einde van het pad met haar moeder en grootmoeder. De ik-persoon werd naar haar huis gestuurd terwijl de politie en zijn vader de zaken in orde stelden met de dode mijnwerker. Toen hij eenmaal in de boerderij kwam, ontmoette hij de moeder en grootmoeder van Lettie, die een grote indruk maakte op hem. Dit was ook de eerste keer dat Lettie de ik-persoon naar de vijver bracht, en aan hem uitlegde dat het een oceaan is. Hier vonden ze een vis, die door een ingeslikte munt dood was gegaan. 

De volgende avond, toen hij sliep, stikte de ik-persoon ook bijna op een oude munt. Hij ging naar Lettie, omdat hij zeker wist dat zij de oorzaak weet. Lettie en de ik-persoon gaan beiden op een avontuur om de oorzaak te zoeken, die door de Hempstocks genoemd wordt als een vlo. Deze vlo werd door de dood van de opaalmijnwerker naar deze wereld gelokt om geld in de vorm van muntjes te verspreiden. Lettie en de ik-persoon probeerden de vlo weg te jagen uit deze wereld.. Deze poging lukte niet,  omdat de ik-persoon de hand van Lettie losliet, ook al zei ze dat hij haar hand moest blijven vasthouden. De vlo kon dus in de voet van de ik-persoon een gat boren. Door deze gat, die een ''poort'' heet, kon de vlo weer terug gaan naar deze wereld in de vorm van een grijs-roze gestreepte vorm.  

Vervolgens spoelde de ik-persoon die worm snel weg door de goot, nadat hij het uit zijn voet trok. Hij voelde zich zeer opgelucht, omdat hij de vlo echt heeft weggejaagd. Maar de volgende dag heeft zijn moeder goed nieuws: zij heeft een nieuwe baantje als opticien gekregen, en dus komt er een nieuwe huishuidster, genaamd Ursula Monkton. Zij is een mooie vrouw, die echter grijs-roze kleding droeg. Exact hetzelfde kleurenschema als de worm!  Hierdoor weet de ik-persoon dat Ursula de vlo was.

Ursula werd bijna meteen door de rest familie vertrouwd, behalve door de ik-persoon, vooral omdat Ursula hem in de buurt van het huis wil hebben, omdat zij de poort in de ik-persoon's voet nodig had om weer naar huis te kunnen gaan. Op een gegeven moment weigerde de ik-person om de gehaktbrood die Ursula heeft gekookt en noemde hij haar een monster. Daarna sloot hij zichzelf op in badkamer, waarna zijn vader de deur opentrapte en hem in de badkuip probeerde te verdrinken, omdat zijn gedachten door Ursula werd beinvloedt.

Hierna moest de ik-persoon als straf alleen slapen in de kamer van zijn zus. Hij wist dat er voor hem levensgevaar dreigt, en hij wist dat de familie Hempstock de enigen zijn die hem kon helpen. Hij vluchtte dus weg naar de boerderij van de Hempstocks, terwijl hij actervolgd werd door een geestversie van Ursula. Toen hij eindelijk bijna bij het boerderij was aangekomen, viel hij, maar stond hij op om tegen Ursula te zeggen dat hij niet meer voor haar bang is. Uiteindelijk kwam Lettie om hem te helpen door Ursula van de terrein te verjagen.

Eenmal in de boerderij baadde hij en at hij samen met de Hempstocks. Hierna kwamen zijn ouders, die hem komen ophalen; gelukkig maar knipte Ginnie Hempstock (Lettie's moeder) de herinnering van de ruzie en de incident met de badkuip weg, en kon ze dus zeggen aan de ik-persoon's ouders dat hij eigenlijk een slaapfeestje houdt bij de Hempstocks. Eventueel halen ze ook de poort in de ik-persoon's voet weg, en stopte het(de poort) in een jampot.

De volgende dag praatte hij met Lettie bij de oceaan (de eendenvijver), over monsters, Ursula en volwassenen. Lettie onthulde
dat Ursula weggejaagd moest worden, omdat zij nog steeds invloed had over de familie van de ik-persoon, en dus de ik-persoon niet terug kon naar zijn familie. Ursula moest dus weer vrijwillig teruggaan naar waar zij vandaan kwam. Als ze dat niet wil doen, dan moeten ze de hongervogels op haar afsturen. De hongervogels zijn jagers van de vlooien; ze eten vlooien op.

Hierna stellen ze een ultimatum voor Ursula: zij moet teruggaan naar waar zij vandaan kwam. Dit maakt Ursula boos, en dus bindt ze de ik-persoon vast met haar kleding. Lettie liet Ursula weten dat zij haar echte naam wist, Skartach van de Kerker, en dat zij hongervogels, natuurlijke jagers van vlooien, aantrekt. 

Daarna openden ze de jampot, en de poort werd een grote, lange tunnel die terug leidde naar de plek vanwaar Ursula kwam. Ursula beweerde echter dat zij niet door deze poort kan, want er is een klein stukje die nog in de ik-persoon zit. Lettie reageerde hierop door te fluiten en dus de hongervogels aan te trekken. Ursula en de poort waren snel opgegeten door de hongervogels, maar zij wilden nog niet vertrekken, want er is nog een stukje van de poort in de ik-persoon.

Om te zorgen dat de ik-persoon niet wordt opgegeten door de hongervogels, moest de ik-persoon van Lettie in een elvenring zitten, zodat de hongervogels hem niet konden bereiken. Na een angstaanjagende nacht met schimmen die proberen hem uit de elvenkring te lokken, kwam Lettie uiteindelijk met de oceaan, die nu in een emmer zit. Zij vraagt of de ik-persoon hierin kon stappen. Toen hij dat deed, werd hij opeens omringd met water, en hij voelt alsof hij alles wist over de universum. Helaas voor hem moest hij uit de oceaan, want als hij te lang daarin zit, gaat hij weg. Niet dood, maar gewoon weg. Alsof hij nooit bestaan hebt.

Na deze gebeurtenis, kwamen de hongervogels, en ze besloten dat als ze niet de ik-persoon kon eten, zij de omgeving zal opeten. Zij deden dit voor een tijdje, totdat de ik-person zichzelf wou opofferen om de apocalypse te voorkomen. Lettie tacklede hem zodat de vogels haar aanvielen in plaats van de ik-persoon, en zij raakte erg gewond.  Plotseling kwam de  oude mevrouw Hempstock, die de hongervogels bedreigde en beval om alles weer goed te zetten.

Lettie was nog steeds zeer gewond, dus legden ze haar op de oceaan, waarna ze weggespoeld werd door een grote golf.  Hierna bracht Ginnie de ik-persoon naar huis, en als excuus zei ze dat hij naar Lettie's afscheidfeestje ging, voordat ze naar Australie gaat om met haar vader te wonen. Dit geloofde de ik-persoon, en langzamerhand vergat hij alles weer over zijn advontuur

Terug in de heden: De ik-persoon heeft al zijn herinneringen terug, en de oude mevrouw Hemstock biedde hem thee en een sandwich. Hij heeft het eindelijk door dat zij eigenlijk de grootmoeder van Lettie was, maar toen hij weer wou vertrekken om naar de huis van zijn zus te gaan, vergat hij weer alles over zijn advontuur met Lettie.

Mijn Mening:

De beoordelingswoorden dat ik heb gekozen zijn Onrealistisch, Spannend en Zet me aan het denken. Hieronder worden mij keuzes uitgelegd.

• Onrealistisch: Neil Gaiman is een bekwame fantasieschrijver, en dit boek is er bewijs van.Hij kan je overtuigen dat een eendenvijver eigenlijk een oceaan is, dat er wezens bestaan uit een ander wereld, en dat een elf-jarige die wezens kunnen wegjagen door een lied. Hij vertelde ook dat de geheugens van mensen, bijvoorbeeld de ik-persoon,  kunnen worden uitgenipt door middel van het knippen en naaien van stof. En het is vooral een verhaal van een zevenjarige kind, die een onwerkelijke avontuur beleeft. Dit boek is dus onrealistisch, want het is een verhaal die puur uit Gaiman's fantasie werd gemaakt.
• Spannend: Een goed boek is een boek waarbij je al bij de eerste tien bladzijden wil weten wat er gebeurt met de hoofdpersoon. De oceaan aan de einde van de pad zorgde ervoor dat ik wil weten wet er gaat gebeuren met de ik-persoon, een normale zevenjarige jongen die avonturen beleeft in een wereld die andersis dat wat hij gewend is. Ik wou weten wat hoe de ik-persoon zichzelf uit nadelige situaties haalt, bijvoorbeeld hoe hij tegen gevaarlijle monsters kon overleven. Daarom kon ik het boek niet neerzetten; het is zo spannend.
• Zet me aan het denken:  De hoofdpersoon van deze boek wordt in de boek zelf niet bij naam genoemd.Dat komt omdat er geen naam werd gegeven in de boek zelf, en hij alleen maar genoemd wordt met persoonlijke voornaamworden; hiermee wou Gaiman laten zien dat de gebeurtenissen van de boek aan iedereen kon overkomen. Dat je ook de zevenjarige kon zijn, die de avontuur beleeft. Bij het lezen van dit boek, hoewel Gaiman een fantasieverhaal schreef, zijn er toch wel realistische waarden die ervoor zorgen dat de lezer mee kon leven met de hoofdpersoon.  Hij  er een soort familiedrama van, bijvoorbeeld dat de ik-persoon weer met zijn familie verenigd wil worden, en de familierelaties van de Hempstocks. 

De meest opvallende stuk: De stuk dat voor mij het beste opvalt van dit verhaal is dat een zevenjarige kind heldhaftige dingen kon doen, zonder te proberen om een held te zijn.
Wanneer de hongervogels de wereld probeerde op te eten en de ik-persoon realizeerde dat zijn familie en iedereen waarvoor hij om geeft ook zou worden opgegeten, besloot hij zichzelf op te offeren, maar Lettie tacklede hem naar de grond, zodat de hongervogels juist haar gaan aanvallen.
De ik-persoon en Lettie probeerden niet heldhaftig te zijn; ze doen het alleen maar om hun geliefde  te redden.

De Verwerkingsopdrachten

Korte Verwerkingsopdracht: Opdracht 3:

In deze verwerkingsopdracht ga ik een recensie vergelijken (deze), met mijn eigen mening. 

De recensie vindt dat de verhaal zelf tegenvalt: in haar eigen woorden was de boek "niet echt mijn cup of tea." Dit komt omdat zij geen connectie voelde met de ik-persoon en Lettie's familie (vooral haar grootmoeder) voor haar wat vreemd was. Onze meningen verschillen hierdoor; ik voelde juist een diepe connectie met de hoofdpersoon. Ik kon ook de zevenjarige zijn, omdat ik toen ook niet zo veel vrienden had, en las ik dus veel boeken en speelde ik alleen op mijn computer. Als ik ook een vriend had zoals Lettie, kon ik ook zo'n avontuur beleven.  Ik vind he ook wel logisch dat Lettie's familie vreemd was; zij kwamen eigenlijk van een andere wereld en de grootmoeder had misschien zo lang geleefd als de universum bestond.

De recensent vond dat er in de boek geen antwoorden worden gegeven, bijvoorbeeld wat Lettie's familie eigenlijk is. Ik denk juist dat dat de punt is van dit verhaal. Je moet de antwoorden zelf formuleren uit de informatie die al in het boek staat. Dat is tenslotte waar een fantasieverhaal om draait.

Lange Verwerkingsopdracht:

Aan

O. Ikpersoon

Beef Lane 31

2023 HT London

Van

Faza Asmara

Locatieplaats 00

0000 EG Staddorp

Beste Ikpersoon,

Hierbij mijn reactie over uw acties, gedrag en beslissingen in 1962, bij de incident met de Vlo en met de Hongervogels. Ik heb namelijk beide kritiek en lof voor uw acties.

Aannvankelijk wil ik met de kritiek beginnen: u hebt niet zeer veel gedaan tegen Skartach van de Kerker en in mindere mate de Hongervogels. Dit is nog wel vergevelijk, aangezien u helemaal niets weet over de zwakke punten, biologie, of gedachteprocess van deze dieren, maar u kon wel Lettie's instructies volgen, en doordat u dat niet deed, werd u de toegang waardoor Skartach naar deze wereld kon kruipen. Daardoor had uw een dierbare vriend verloren, omdat zij gewond raakte en dus moest helen in de oceaan.

Ik heb echter, zoals ik al zei, ook lof voor uw acties. Je heb uzelf als een dapper individueel bewezen doordat u uzelf aan de hongervogels wou overgeven, zodat ze de rest van de wereld niet zouden opeten. Hoewel dat uiteindelijk voor de "dood" van Lettie Hempstock zorgde, vind ik wel dat het een onzelfzuchtige actie was.. Ook heb ik bewondering voor uw nonchalante behandeling voor al de vreemde, angstaanjagende, en fantastische dingen die rondom uw gebeurde. Niet veel mensen kunnen zo nonchalant reageren op zoveel vreemde dingen.

Ik zal dus niet op uw vertrouwen om met nog een Vlo-of Hongervogelinvasie te regelen, maar ik ben wel diep onder de indruk van uw karakter.

Met vriendelijke groet,

Faza Asmara.

Bronnen:

• De oceaan aan het einde van de pad
• http://www.shmoop.com/the-ocean-at-the-end-of-the-lane/
• http://booksandkisses.nl/recensie-de-oceaan-aan-het-einde-van-het-pad-neil-gaiman/