Van de Vos Reynaerde Boekverslag 4D

Zakelijke Gegevens
Titel: Van de vos Reynaerde

Naam van de auteur: Willem die Madocke Maecte

Aantal bladzijden: 104

Naam en plaats van de uitgever: http://www.reynaertgenootschap.be/

Jaar van uitgave: 1260 (ca.)

Samenvatting: (gehaald en gewijzigd van http://www.scholieren.com/boek/2781/over-de-vos-reinaert/zekerwetengoed)

In het bos houdt Koning Nobel een hofdag. Alle dieren komen daar naartoe, behalve één. Reinaert de vos komt niet naar de hofdag maar blijft met zijn vrouw en kinderen in zijn burcht; Maupertuus. 

Alle dieren die wel zijn gekomen, beklagen zich bij de koning over wat Reinaert hen allemaal aangedaan heeft. Hij heeft kinderen doodgebeten, etensvoorraden opgegeten en dingen kapot gemaakt. Hoewel zijn neef voor hem pleit en zegt dat Reinaart een boetekleed draagt en al een jaar geen vlees heeft gegeten, zijn de dieren heel boos op hem. Als de koning dit allemaal hoort, wordt Reinaert ontboden op het hof. 

Bruun de beer is de eerste die op hem af gestuurd wordt. Hij komt bij Reinaert aan en als Reinaert hem ziet bedenkt hij direct een list om van hem af te komen. Hij maakt gebruik van Bruuns gulzigheid en vertelt hem dat er een boom is waar heel veel honing in zit. Bruun heeft daar wel oren naar en kruipt in de boom. Hij komt vast te zitten in de boom. Helaas ontdekt een boer hem en samen met iedereen uit het dorp slaan ze erop los. Bruun weet te ontkomen maar verliest daarbij wel het vel van zijn snuit, oren en poten.  Hij komt gehavend terug bij de koning.

Dan wordt Tybeert de kater erop af gestuurd. Tybeert heeft al geen zin meer als hij Bruun ziet, maar gaat toch. Ook hem weet Reinaert in de val te lokken. Hij zegt hem dat hij vette kuikentjes heeft gezien op een boerderij. Die zijn er ook echt, alleen Reinaert weet dat er een val staat. Helaas trapt Tymbeert erin en zit hij gevangen. De pastoor komt naakt naar beneden en slaat erop los. Tymbeert springt op hem af en bijt één van zijn ballen eraf. 

Als laatste wordt Grimbeert op Reinaert af gestuurd. Op zijn uitnodiging gaat hij wel in en hij komt voor de koning. Die besluit hem op te laten hangen. De vrienden van de koning, waaronder de wolf Izengrijn, gaan op weg de galg te halen. 

Ondertussen bespeelt Reinaert de koning en zijn vrouw met zijn beste list. Hij vertelt dat Izengrijn, zijn eigen vader en Bruun de beer de koning willen afzetten en een schat hebben gevonden. Hij vertelt dat hij de schat heeft gestolen en als enige weet waar die ligt. Hoewel de koning hem eerst niet gelooft, haalt zijn vrouw hem over. Ze laten Reinaert vrij en hij geeft aan dat hij op pelgrimstocht wil. Er wordt een tas voor hem gemaakt uit het vel van de rug van Bruun (die inmiddels vastgebonden is) en hij krijgt schoenen van de huid van de poten van Izengrijn en zijn vrouw Hersinde. 

Als hij weggaat worden Cuwaert en Belijn met hem meegestuurd. Hij neemt Cuwaert mee naar binnen in zijn hol als hij zijn vrouw gaat halen. Daar bijt hij hem dood. Hij stopt zijn hoofd in de pelgrimstas en geeft die aan Belijn. Hij zegt dat hij er niet in mag kijken maar hem aan de koning moet geven en zeggen dat er een brief in zit die hij zelf opgesteld heeft. 

Belijn geeft de tas en ze komen erachter dat Cuwaert is vermoord. De koning betreurt het erg dat hij in de val is getrapt en biedt zijn excuses aan aan zijn vrienden Izengrijn en Bruun. Ze besluiten dat ze Reinaert ten alle tijden mogen aanvallen als ze hem zien.

Verwachtingen:

Ik kreeg de idee om Van de vos Reynaerde te lezen nadat ik een samenvatting had gelezen in mijn geschiedenisboek. Vooral de karakters van de boek vond ik interresant; dus was ik van plan om het te gaan lezen.

Motief en thema's:

De verhaalmotief van deze boek is de plannen, listen en bedrog van Reynaert. Steeds kon hij de dieren manipuleren, zodat hij alles kan doen wat hij maar wilt. De andere dieren weet dat hij hen bedriegen, maar vallen toch steeds weer in de val. Een voorbeeld hiervan is wanneer Reynaert, toen hij naar de hof was geroept, een "openbaar biecht" hield, waarin hij zijn vader, Bruun, Isengrim en Tibeert beschuldigde van een complot om de koning te vermoorden, waarin zij anderen wilden omkopen via een eeuwenoude schat. Hoewel Reynaert de lokatie van de schat wou verklappen, was hij nog steeds in de ban; hij moest eerst een pelgrimstocht maken naar Rome maken. De koning stond dat toe, maar Reynaert ging echter niet op pelgrimstocht, maar vestigde zich juist met vrouw en kinderen in een wildrijke 'wildernis'. Zo ontkwam Reynaert de straf en werden zijn tegenstanders juist gestraft.

Hierdoor komt er ook de thema van het bespotten van de leiders van de maatschappij. Zo is Koning Nobel erg onnozel en vertrouwt hij te veel op zijn vrouw. Ook heeft de pastoor een vrouw, wat destijds officieel niet toegestaan was door de Katholieke Kerk. Verder zijn de andere dieren niet zo sympathetisch geschreven. Hierdoor probeerde de schrijver Reynaert's misdaden te verantwoorden.

Bovendien is er liberaal gebruik gemaakt van analogie, hoewel het meer literaal is dan anders; Reynaert is een vos; dit duidt aan dat hij zeer sluw is. De koning is een leeuw; leeuwen zijn meestal adelijke symbolen. Zo werden veel stereotypen van dieren gelijkgesteld aan menselijke kenmerken.

Beoordeling:

Hoewel de verhaal wel een proza is, is het geheel geschreven in rijm. Daardoor leest de verhaal vlot door, maar het betekent wel dat de zinnen korter zijn dan bij een hedendaags novelle.  Ook zit er verrasen weinig archaische taal in de boek, maar ik denk dat het gewoon een zijeffect is van de gemodernizeerde versie is dat ik had gelezen.

"Ergens in de sinksendagen
toen de bosjes en de hagen vol met groene blaadjes stonden,
had koning Nobel doen verkonden
dat hij een hofdag houden zou
Hij was eerzuchtig en hij wou
nog iets aan zijn imago doen.
Alle dieren gingen toen op
weg naar ’t hof. Ja, iedereen,
’t zij groot of klein, behalve één:
Reynaert de vos. Die durfde niet."
(Fragment uit bladzijde 10)

Hoewel ik eerst aangetrokken was door de boek door de karakters, vielen ze me toch bitter tegen. Reynaert kwam over als iemand die gewoon niet kan verliezen; hoe vaak zijn tegenstanders ook proberen om Reynaert te stoppen, weet Reynaert ze toch altijd met een list te omzeilen. Ook zijn de andere karakters niet sympathiek genoeg, zodat er niemand in de vehaal is waarbij men kan sympathiseren.

Beoordeling

1-2-3-4-5-6-7-8-9-10

Hoewel de verhaal, thema, en manier van schrijven wel interresant is, geef ik deze verhaal net geen voldoende, omdat ik vind dat de satire van de boek ondermijnd wordt door zijn hoofdpersoon. Bij de meeste satires is de hoofdpersoon, die het standpunt van de schrijver vertegenwoordigt, sympathiek, en diegenen die worden gesatirizeerd onsympathetiek. Bij deze boek is het juist omgekeerd, maar zelfs dan is er nog steeds een ondertoon van dat de andere dieren hun lot hadden verdiend, waardoor zij ook niet sympathetiek zijn. Ook zijn de daden die Reynaert doet zwart komedisch bedoelt, wat voor mij niet zo grappig is.

Recensie Erik of het kleine insectenboek 4d

Zakelijke gegevens:

Titel: Erik of het kleine insectenboek

Naam van de auteur: Godfried Bomans

Aantal bladzijden: 130

Naam en plaats van de uitgever: Nederland Leest

Jaar van uitgave: eerste druk in 1941, gelezen druk in 2013

Samenvatting: (gehaald en gewijzigd van http://www.samenvattingen.com/documenten/7406985/Erik+of+het+klein+insectenboek+Bomans%2C+Godfried/?q=erik%20of%20het%20kleine%20insectenboek)

Erik Pinksterblom ligt in zijn bed en kan niet slapen. Hij heeft de volgende dag een proefwerk over insecten, waarvoor hij een boek genaamd Solms' Natuurlijke Historien uit het hood moest leren, maar heeft het gevoel dat er iets gaat gebeuren. Hij bekijkt het schilderij “Wollewei”, zo genoemd omdat er herders met schapen daarop worden afgebeeld,  waar allerlei insecten op afgebeeld staan. Plotseling ziet hij dat het portret van zijn oma tot leven komt en ook het portret van zijn opa beweegt. Zijn oma vertelt hem dat alle schilderijen leven en Erik geeft aan dat hij graag naar het schilderij “Wollewei” wil gaan. Erik wordt steeds kleiner en stapt het schilderij binnen.

Bij aankomst maakt hij kennis met de adellijke familie Van Vliesvleugel, een wespenfamilie bestaande uit vader, moeder en zeven dochters. Zij wonen in een rode chrysant. Erik eet met de familie mee, maar maakt zich niet geliefd door een lied te zingen over bijen. Ook strijkt hij een bromvlieg, die dienst doet als basviool, dood. Daarop vlucht hij op de rug van een hommel naar een hotel zonder naam, die eventueel  “Het slakkenhuis” werd genoemd door Erik. De eigenaar van het hotel is een langzame slak en Eriks buurman is een duizendpoot. Bij het ontbijt zijn alle insectengasten onder de indruk van Eriks kennis. Hij weet hen te vertellen dat de rups geen misdaadslachtoffer is, maar over enkele weken zal veranderen in een prachtige vlinder. Als de insecten Erik om adviezen gaan vragen, raadt hij hen aan om gewoon hun instincten te volgen. De insecten blijken nogal egoïstisch te zijn en praten alleen maar over zichzelf.

Erik wil eigenlijk weer terug naar de lijst. Na acht dagen rekent hij af met de hoteleigenaar en krijgt hij een lift van de vlinder, die zojuist uit zijn cocon ontpopte. De mannetjesvlinder ontmoet een vlindermeisje en samen met Erik schrijft hij haar een liefdesgedicht. Na enkele dagen ontaardt dit in een serieus diner met de aanstaande schoonouders en krijgt de mannetjesvlinder toestemming voor het huwelijk. Na het huwelijk vliegt het gelukkige bruidspaar weg en is Erik weer alleen. Erik zwerft rond de bloemenveld en op een dag loopt hij zich vast in een spinnenweb. Hij weet zichzelf te bevrijden en doodt de spin. Hierna ondekt de doodgraver Erik en vraagt of hij dood is. Wanneer Erik uitlegde dat hij niet dood is, nodigt de nogal teleurgestelde doodgraver hem uit voor een maaltijd met gebraden paardenvlieg. Erik accepteert zijn uitnodiging en gaat met hem mee naar zijn huis, een ondergrondse gang met allerlei ledematen en skeletten. De doodgraver vertelt Erik over een dam waar de wereld ophoudt. Dit moet de lijst zijn, waar Erik naar op zoek is. De doodgraver is van mening dat de hele wereld om de doodgravers draait. Alle insecten komen immers uiteindelijk op zijn bordje terecht. Na deze mededeling wordt de hele familie plotseling door een mol opgegeten en is Erik weer alleen.

Erik vraagt hulp aan een regenworm om weer naar boven te komen. Deze raakt echter met zichzelf in de knoop en Erik wendt zich tot een mier. De mier vertelt hem dat er veel insecten zijn die graag advies zouden willen hebben van de geleerde heer Pinksterblom. Zij willen weten of zij zich goed gedragen volgens het insectenboek van Solms. Erik adviseert hen te doen alsof dit boek niet bestaat. Daarna gaat Erik met de mier mee naar het mierennest. Hij vraagt aan alle mieren of ze willen helpen de regenworm uit de knoop te halen. Bij terugkomst blijkt hij uit honderden stukjes opgehakt zijn gehakt. De regenworm wordt tijdens het ‘noenmaal’, gegeven ter ere van Erik, opgegeten.

Erik begint te huilen in de midden van de 'noenmaal', omdat hij heimwee heeft naar de mensenwereld. De mieren beloven hem te helpen. Tijdens hun tocht naar de lijst, komen ze een ander mierenleger tegen. De beide troepen raken in gevecht en Erik wordt getroffen door een straal mierenzuur. Als hij zijn ogen opent, merkt hij dat hij weer in zijn eigen bed ligt. Niemand heeft hem gemist en op school gaat alles normaal. Erik maakt zijn proefwerk slecht, omdat hij in plaats van het insectenboek van Solms te citeren juist zijn ervaringen opschreef, waardoor het leek of hij het niet goed geleerd heeft. Eriks juffrouw beklaagt zich hierover bij zijn ouders. Het liefst gaat hij weer terug naar de insectenwereld, maar het wonder geschiedt niet meer.

De recensie zelf

Hier volgt een recensie over Erik of het kleine insectenboek. Ik heb deze boek gekozen omdat ik de setting van de boek(in de samenleving van insecten, die in een schilderij zit),  redelijk interessant vond, en omdat ik het ergens in de brugklas vroeger ooit gedeeltelijk had gelezen, maar er niets van snapte. Ik vond het dus een geod idee om de boek weer eens te lezen, en kijken of ik het nu wel begrijp.  

Godfried Bomans was geboren in 1917, en kon je als "de eerste BNer" beschouwen; zijn roem heeft hij meer te danken aan zijn rol als belangrijke mediapersoonlijkheid dan aan zijn talent in schrijven. Misschien hierdoor heeft hij nooit een literair prijs gewonnen. Toch worden zijn boeken nog steeds vaak door Nederlanders gelezen. Bomans trouwde in 1944 met Pietsie Verscheure en had een dochter, Eva, geboren in 1960. Bomans stierf in 1974 door een hartaanval en werd begraven op het Sint Adelbertskerkhof in Bloemendaal.

De boek zelf voelt een beetje aan als een Nederlandse Alice in Wonderland, in ieder geval in thema: een klein kind komt via een onwaarschijnlijke ingang een vreemde wereld terecht, en probeert terug naar huis te komen. Tijdens deze terugreis ontmoeten ze allerei vreemde karakters. Maar in vergelijking tot Alice in Wonderland's karakters die van alles en nog wat gebaseerd zijn, gebruikt Erik of het kleine insectenboek een meer herkenbare basis, namelijk insecten.  Persoonlijk vind ik dit beter; ik had insecten vroeger geweldig gevonden, en zelfs nu ben ik nog gefascineerd van ze.

 Hoewel de insecten helemaal niet hun ware natuurlijke gedrag vertoonden in hun boek, wat een van de redenen was waarom ik deze boek niet erg leuk vond in de brugklas,  maakt Bomans wel gebruik van hun unieke eigenschappen en zijn ze wel amusante karakters in zichzelf. Zo is bijvoorbeeld de worm overtuigd van zijn superioriteit over andere insecten, omdat hij geen ledematen bezit, maar wanneer hij tijdens zijn tirade zichzelf in een knoop inwurmt, smeekt hij wanhopig aan Erik of hij hem uit de knoop kan helpen.  Vergeleken met de insecten is Erik zelf een normale achtjarige; dat zorgt voor een amusante contrast met de vreemde inwoners van Wollewei zelf.

De verhaal zelf is chronologisch verteld en nogal episodisch; ieder hoofdstuk is een verhaal in zich, waardoor je niet heen en weer hoeft te bladeren om het verhaal te begrijpen. Ook is het een nogal humoristische boek, die zich eigenlijk niet zeer serieus neemt zelfs in nogal ernstige situaties. Wel vind ik het een beetje kort; het is alleen maar 100 pagina's, en je kan het uitlezen in een halfuurtje als je rap doorleest. Hoewel ik het liefst nog verder over Erik's (mis)avonturen in Wollewei wou lezen, denk ik ook dat het misschien een voordeel is van de boek; men kan het in een avondje lezen

Ik raad de boek dus zeer aan; de boek is nogal humoristisch, soms verassend, en het is kort maar krachtig. Hoewelk ik maar weinig van deze boek had verwacht, denkend dat het weer een tegenvaller zal worden, had het nog steeds al mijn verwachtingen overtroffen. Een echte must-read, zelfs na meer dan 70 jaren!

-Faza Asmara

Leesautobiografie, Faza Asmara 4D

In deze leesautobiagrafie vertel ik over mijn leesgewoonten over de jaren.

Vroeger werd er thuis ooit wel voorgelezen, alhoewel ik bijna helemaal niets daarover, en over de liedjes die ik toen leuk vond, herinner. Ik stapte snel al over tot "gewoon" lezen, en las de boekjes dat normaal bedoeld waren om voorgelezen te worden. Mijn leesplezier kwam snel naar een stop, omdat ik op zesjarige leeftijd naar Nederland moest meeverhuizen met de familie, zonder een woord Nederlands te spreken; gelukkig leerde ik snel Nederlands en kon ik zo snel weer lezen.

Op de de basisschool werd wel een aantal keer voorgelezen, maar het stopte snel en we moesten even snel boeken lezen. Helaas was het assortement "boeken voor groep 3-ers" nogal beperkt tot korte verhalen, wat ik erg jammer vond, omdat ik liever encyclopedien las in plaats van "echte" boeken; ik wou vaak weten hoe iets werkt. Een uitzondering vormde Roald Dahl; zijn boeken vond ik helemaal geweldig, meestal door de (ietwat donkere) humor die zijn boeken bevat. Ik las ook soms Harry Potter, omdat ik toen nieuwsgierig was naar de boeken. Ik las soms ook de boeken van Carry Slee en de Hoe overleef ik.... serie, hoewel ik dat wel ietwat minder vind

Helaas beeindigde mijn leesdrift toen ik op de middelbare zat, omdat ik veel meer huis- en leerwerk krijg dan vroeger. Ik besloot dus om een van mijn hobbies af te schaffen, en omdat voor mij dfe boeken in de middelbare veel minder interessant waren dan vroeger (en omdat ik al zo veel moet leren), las ik bijna niet meer.

Ik lees nog steeds niet vaak in de bovenbouw, een beetje omdat ik gewoon lui ben, maar vooral omdat ik een enorme aversie heb voor "diepe" thema's, "subtiele" sociaal comentaar en een groot gebrek aan humor in de boeken dat beschikbaar zijn. Ik heb dus eigenlijk weinig zin om aan mijn leesbiografie te werken; door saaie boeken lezen en daarna ze moeten ontleden voor een diepere betekenis lijkt mij een kwelling. Ik kan wel op niveau 3 lezen, maar ik betwijfel of ik het leuk ga vinden.

Faza Asmara

Leesverslag: Het oceaan aan het einde van het pad 3E

Inleiding:

Ik heb deze boek gekozen omdat ik de schrijver, Neil Gaiman, herkende en ook graag fantasieboeken las. Ik heb namelijk al vroeger twee boeken gelezen van deze schrijver, Coraline en Het Kerkhof, en een verfilming gezien van een van zijn boeken, Stardust. Zijn schrijfstijl bevalt me wel, want als je alleen maar een van zijn boeken lees, kan je allerei thema's krijgen; thriller, fantasie, familiedrama, liefde, vriendschap en avontuur, allemaal in een aantrekkelijk bundel.

In deze verslag geef ik een samenvatting van dit boek, geef ik een mening van deze boek en vergelijk ik mijn mening met een andere recensie. Ook schrijf ik een zakelijke brief aan de hoofdpersoon.

Zakelijke gegevens:

Titel: De oceaan aan het einde van het pad

Naam van de auteur: Neil Gaiman

Aantal bladzijden: 256

Naam en plaats van de uitgever: Boekerij, Amsterdam.

Jaar van uitgave: 2013

Samenvatting: 

De ik-persoon van dit boek heeft aan het begin van dit verhaal net vertrokken van een begravenis. Hij zou eigenlijk naar de huis van zijn zus gaan, maar deed dat niet omdat hij geen zin had om vragen te beantwoorden voor dingen die hij liever niet wilt beantwoorden. In plaats daarvan reed hij naar de nu gesloopte huis waarin hij als kind gewoond heeft, en verder naar de einde van de pad. Daar is een boerderij waar zijn jeugdvriendin, Lettie Hempstock, ooit heeft gewoond. Hij ontmoette Lettie niet, maar een oude vrouw, die hij dacht dat zij de moeder van Lettie is.  Hij vroeg of hij bij de eendenvijver mocht zitten, een plek waarvan hij herrinerde dat het belangrijk was voor Lettie. 

Lettie heeft de ik-persoon ooit overtuigd dat de vijver een oceaan was, en hij geloofde haar, omdat zij de enige vriend die hij had. Als kind was de ik-persoon namelijk eenzaam (niemand kwam naar zijn zevende verjaardag).   Hij las graag boeken en voerde experimenten uit in zijn "laboratorium", die eigenlijk gewoon een schuurtje is met zijn scheikundeset. Het verhaal begint toen zijn ouders eventueel in geldnood kwamen, en dus moest de ik-persoon een kamer delen met zijn zus, en zijn kamer werd uitgehuurd naar allerei mensen. Een van deze logées is een Zuid-Afrikaanse opaalmijnwerker, die in de ogen van de ik-persoon allerei slechte dingen deed, vooral omdat hij in de taxi zat die zijn poes overreed. Hij probeerde wel om de dood van de ik-persoon's poes te compenseren door een verschrikkelijk enge kater aan hem te geven. Op een dag pleegde hij zelfmoord in de auto van de vader van de ik-persoon.

Nadat de ik-persoon en zijn vader de lijk in de auto hebben ontdekt, ontmoeten ze Lettie Hempstock, een elfjarige meisje die woonde in de boederij aan het einde van het pad met haar moeder en grootmoeder. De ik-persoon werd naar haar huis gestuurd terwijl de politie en zijn vader de zaken in orde stelden met de dode mijnwerker. Toen hij eenmaal in de boerderij kwam, ontmoette hij de moeder en grootmoeder van Lettie, die een grote indruk maakte op hem. Dit was ook de eerste keer dat Lettie de ik-persoon naar de vijver bracht, en aan hem uitlegde dat het een oceaan is. Hier vonden ze een vis, die door een ingeslikte munt dood was gegaan. 

De volgende avond, toen hij sliep, stikte de ik-persoon ook bijna op een oude munt. Hij ging naar Lettie, omdat hij zeker wist dat zij de oorzaak weet. Lettie en de ik-persoon gaan beiden op een avontuur om de oorzaak te zoeken, die door de Hempstocks genoemd wordt als een vlo. Deze vlo werd door de dood van de opaalmijnwerker naar deze wereld gelokt om geld in de vorm van muntjes te verspreiden. Lettie en de ik-persoon probeerden de vlo weg te jagen uit deze wereld.. Deze poging lukte niet,  omdat de ik-persoon de hand van Lettie losliet, ook al zei ze dat hij haar hand moest blijven vasthouden. De vlo kon dus in de voet van de ik-persoon een gat boren. Door deze gat, die een ''poort'' heet, kon de vlo weer terug gaan naar deze wereld in de vorm van een grijs-roze gestreepte vorm.  

Vervolgens spoelde de ik-persoon die worm snel weg door de goot, nadat hij het uit zijn voet trok. Hij voelde zich zeer opgelucht, omdat hij de vlo echt heeft weggejaagd. Maar de volgende dag heeft zijn moeder goed nieuws: zij heeft een nieuwe baantje als opticien gekregen, en dus komt er een nieuwe huishuidster, genaamd Ursula Monkton. Zij is een mooie vrouw, die echter grijs-roze kleding droeg. Exact hetzelfde kleurenschema als de worm!  Hierdoor weet de ik-persoon dat Ursula de vlo was.

Ursula werd bijna meteen door de rest familie vertrouwd, behalve door de ik-persoon, vooral omdat Ursula hem in de buurt van het huis wil hebben, omdat zij de poort in de ik-persoon's voet nodig had om weer naar huis te kunnen gaan. Op een gegeven moment weigerde de ik-person om de gehaktbrood die Ursula heeft gekookt en noemde hij haar een monster. Daarna sloot hij zichzelf op in badkamer, waarna zijn vader de deur opentrapte en hem in de badkuip probeerde te verdrinken, omdat zijn gedachten door Ursula werd beinvloedt.

Hierna moest de ik-persoon als straf alleen slapen in de kamer van zijn zus. Hij wist dat er voor hem levensgevaar dreigt, en hij wist dat de familie Hempstock de enigen zijn die hem kon helpen. Hij vluchtte dus weg naar de boerderij van de Hempstocks, terwijl hij actervolgd werd door een geestversie van Ursula. Toen hij eindelijk bijna bij het boerderij was aangekomen, viel hij, maar stond hij op om tegen Ursula te zeggen dat hij niet meer voor haar bang is. Uiteindelijk kwam Lettie om hem te helpen door Ursula van de terrein te verjagen.

Eenmal in de boerderij baadde hij en at hij samen met de Hempstocks. Hierna kwamen zijn ouders, die hem komen ophalen; gelukkig maar knipte Ginnie Hempstock (Lettie's moeder) de herinnering van de ruzie en de incident met de badkuip weg, en kon ze dus zeggen aan de ik-persoon's ouders dat hij eigenlijk een slaapfeestje houdt bij de Hempstocks. Eventueel halen ze ook de poort in de ik-persoon's voet weg, en stopte het(de poort) in een jampot.

De volgende dag praatte hij met Lettie bij de oceaan (de eendenvijver), over monsters, Ursula en volwassenen. Lettie onthulde
dat Ursula weggejaagd moest worden, omdat zij nog steeds invloed had over de familie van de ik-persoon, en dus de ik-persoon niet terug kon naar zijn familie. Ursula moest dus weer vrijwillig teruggaan naar waar zij vandaan kwam. Als ze dat niet wil doen, dan moeten ze de hongervogels op haar afsturen. De hongervogels zijn jagers van de vlooien; ze eten vlooien op.

Hierna stellen ze een ultimatum voor Ursula: zij moet teruggaan naar waar zij vandaan kwam. Dit maakt Ursula boos, en dus bindt ze de ik-persoon vast met haar kleding. Lettie liet Ursula weten dat zij haar echte naam wist, Skartach van de Kerker, en dat zij hongervogels, natuurlijke jagers van vlooien, aantrekt. 

Daarna openden ze de jampot, en de poort werd een grote, lange tunnel die terug leidde naar de plek vanwaar Ursula kwam. Ursula beweerde echter dat zij niet door deze poort kan, want er is een klein stukje die nog in de ik-persoon zit. Lettie reageerde hierop door te fluiten en dus de hongervogels aan te trekken. Ursula en de poort waren snel opgegeten door de hongervogels, maar zij wilden nog niet vertrekken, want er is nog een stukje van de poort in de ik-persoon.

Om te zorgen dat de ik-persoon niet wordt opgegeten door de hongervogels, moest de ik-persoon van Lettie in een elvenring zitten, zodat de hongervogels hem niet konden bereiken. Na een angstaanjagende nacht met schimmen die proberen hem uit de elvenkring te lokken, kwam Lettie uiteindelijk met de oceaan, die nu in een emmer zit. Zij vraagt of de ik-persoon hierin kon stappen. Toen hij dat deed, werd hij opeens omringd met water, en hij voelt alsof hij alles wist over de universum. Helaas voor hem moest hij uit de oceaan, want als hij te lang daarin zit, gaat hij weg. Niet dood, maar gewoon weg. Alsof hij nooit bestaan hebt.

Na deze gebeurtenis, kwamen de hongervogels, en ze besloten dat als ze niet de ik-persoon kon eten, zij de omgeving zal opeten. Zij deden dit voor een tijdje, totdat de ik-person zichzelf wou opofferen om de apocalypse te voorkomen. Lettie tacklede hem zodat de vogels haar aanvielen in plaats van de ik-persoon, en zij raakte erg gewond.  Plotseling kwam de  oude mevrouw Hempstock, die de hongervogels bedreigde en beval om alles weer goed te zetten.

Lettie was nog steeds zeer gewond, dus legden ze haar op de oceaan, waarna ze weggespoeld werd door een grote golf.  Hierna bracht Ginnie de ik-persoon naar huis, en als excuus zei ze dat hij naar Lettie's afscheidfeestje ging, voordat ze naar Australie gaat om met haar vader te wonen. Dit geloofde de ik-persoon, en langzamerhand vergat hij alles weer over zijn advontuur

Terug in de heden: De ik-persoon heeft al zijn herinneringen terug, en de oude mevrouw Hemstock biedde hem thee en een sandwich. Hij heeft het eindelijk door dat zij eigenlijk de grootmoeder van Lettie was, maar toen hij weer wou vertrekken om naar de huis van zijn zus te gaan, vergat hij weer alles over zijn advontuur met Lettie.

Mijn Mening:

De beoordelingswoorden dat ik heb gekozen zijn Onrealistisch, Spannend en Zet me aan het denken. Hieronder worden mij keuzes uitgelegd.

• Onrealistisch: Neil Gaiman is een bekwame fantasieschrijver, en dit boek is er bewijs van.Hij kan je overtuigen dat een eendenvijver eigenlijk een oceaan is, dat er wezens bestaan uit een ander wereld, en dat een elf-jarige die wezens kunnen wegjagen door een lied. Hij vertelde ook dat de geheugens van mensen, bijvoorbeeld de ik-persoon,  kunnen worden uitgenipt door middel van het knippen en naaien van stof. En het is vooral een verhaal van een zevenjarige kind, die een onwerkelijke avontuur beleeft. Dit boek is dus onrealistisch, want het is een verhaal die puur uit Gaiman's fantasie werd gemaakt.
• Spannend: Een goed boek is een boek waarbij je al bij de eerste tien bladzijden wil weten wat er gebeurt met de hoofdpersoon. De oceaan aan de einde van de pad zorgde ervoor dat ik wil weten wet er gaat gebeuren met de ik-persoon, een normale zevenjarige jongen die avonturen beleeft in een wereld die andersis dat wat hij gewend is. Ik wou weten wat hoe de ik-persoon zichzelf uit nadelige situaties haalt, bijvoorbeeld hoe hij tegen gevaarlijle monsters kon overleven. Daarom kon ik het boek niet neerzetten; het is zo spannend.
• Zet me aan het denken:  De hoofdpersoon van deze boek wordt in de boek zelf niet bij naam genoemd.Dat komt omdat er geen naam werd gegeven in de boek zelf, en hij alleen maar genoemd wordt met persoonlijke voornaamworden; hiermee wou Gaiman laten zien dat de gebeurtenissen van de boek aan iedereen kon overkomen. Dat je ook de zevenjarige kon zijn, die de avontuur beleeft. Bij het lezen van dit boek, hoewel Gaiman een fantasieverhaal schreef, zijn er toch wel realistische waarden die ervoor zorgen dat de lezer mee kon leven met de hoofdpersoon.  Hij  er een soort familiedrama van, bijvoorbeeld dat de ik-persoon weer met zijn familie verenigd wil worden, en de familierelaties van de Hempstocks. 

De meest opvallende stuk: De stuk dat voor mij het beste opvalt van dit verhaal is dat een zevenjarige kind heldhaftige dingen kon doen, zonder te proberen om een held te zijn.
Wanneer de hongervogels de wereld probeerde op te eten en de ik-persoon realizeerde dat zijn familie en iedereen waarvoor hij om geeft ook zou worden opgegeten, besloot hij zichzelf op te offeren, maar Lettie tacklede hem naar de grond, zodat de hongervogels juist haar gaan aanvallen.
De ik-persoon en Lettie probeerden niet heldhaftig te zijn; ze doen het alleen maar om hun geliefde  te redden.

De Verwerkingsopdrachten

Korte Verwerkingsopdracht: Opdracht 3:

In deze verwerkingsopdracht ga ik een recensie vergelijken (deze), met mijn eigen mening. 

De recensie vindt dat de verhaal zelf tegenvalt: in haar eigen woorden was de boek "niet echt mijn cup of tea." Dit komt omdat zij geen connectie voelde met de ik-persoon en Lettie's familie (vooral haar grootmoeder) voor haar wat vreemd was. Onze meningen verschillen hierdoor; ik voelde juist een diepe connectie met de hoofdpersoon. Ik kon ook de zevenjarige zijn, omdat ik toen ook niet zo veel vrienden had, en las ik dus veel boeken en speelde ik alleen op mijn computer. Als ik ook een vriend had zoals Lettie, kon ik ook zo'n avontuur beleven.  Ik vind he ook wel logisch dat Lettie's familie vreemd was; zij kwamen eigenlijk van een andere wereld en de grootmoeder had misschien zo lang geleefd als de universum bestond.

De recensent vond dat er in de boek geen antwoorden worden gegeven, bijvoorbeeld wat Lettie's familie eigenlijk is. Ik denk juist dat dat de punt is van dit verhaal. Je moet de antwoorden zelf formuleren uit de informatie die al in het boek staat. Dat is tenslotte waar een fantasieverhaal om draait.

Lange Verwerkingsopdracht:

Aan

O. Ikpersoon

Beef Lane 31

2023 HT London

Van

Faza Asmara

Locatieplaats 00

0000 EG Staddorp

Beste Ikpersoon,

Hierbij mijn reactie over uw acties, gedrag en beslissingen in 1962, bij de incident met de Vlo en met de Hongervogels. Ik heb namelijk beide kritiek en lof voor uw acties.

Aannvankelijk wil ik met de kritiek beginnen: u hebt niet zeer veel gedaan tegen Skartach van de Kerker en in mindere mate de Hongervogels. Dit is nog wel vergevelijk, aangezien u helemaal niets weet over de zwakke punten, biologie, of gedachteprocess van deze dieren, maar u kon wel Lettie's instructies volgen, en doordat u dat niet deed, werd u de toegang waardoor Skartach naar deze wereld kon kruipen. Daardoor had uw een dierbare vriend verloren, omdat zij gewond raakte en dus moest helen in de oceaan.

Ik heb echter, zoals ik al zei, ook lof voor uw acties. Je heb uzelf als een dapper individueel bewezen doordat u uzelf aan de hongervogels wou overgeven, zodat ze de rest van de wereld niet zouden opeten. Hoewel dat uiteindelijk voor de "dood" van Lettie Hempstock zorgde, vind ik wel dat het een onzelfzuchtige actie was.. Ook heb ik bewondering voor uw nonchalante behandeling voor al de vreemde, angstaanjagende, en fantastische dingen die rondom uw gebeurde. Niet veel mensen kunnen zo nonchalant reageren op zoveel vreemde dingen.

Ik zal dus niet op uw vertrouwen om met nog een Vlo-of Hongervogelinvasie te regelen, maar ik ben wel diep onder de indruk van uw karakter.

Met vriendelijke groet,

Faza Asmara.

Bronnen:

• De oceaan aan het einde van de pad
• http://www.shmoop.com/the-ocean-at-the-end-of-the-lane/
• http://booksandkisses.nl/recensie-de-oceaan-aan-het-einde-van-het-pad-neil-gaiman/